The fate of all mankind I see Is in the hands of fools Epitaph is een nummer van de debuutelpee In the Court of the Crimson King (1969) van de legendarische prog-rockband King Crimson. Als geen ander (althans, Steve Hackett van Genesis kon er ook wat van!) verstonden zij de kunst om naadloos van een lieflijk liedje naar iets heel zenuwachtigs over te schakelen, en vice versa. Epitaph is allebei: kalm aan de oppervlakte, met een zeer verontrustende ondertoon. De tekst was (zoals de meeste teksten van dat album) van de hand van Peter Sinfield, de zang werd vertolkt door gitarist Greg Lake en ook de Mellotron is prominent aanwezig: King Crimson bestaat nog steeds – wat heet: het fenomeen incarneert telkens opnieuw. Helaas houden die gedaanteverwisselingen tevens in dat Greg Lake ermee stopte (hij overleed afgelopen december (RIP)) en hun andere zanger/gitarist, Adrian Belew, ook alweer met pensioen blijkt te zijn gegaan. Maar de huidige leadzanger, Jakko Jakszyk (ex-Level 42), is de schoonzoon van drummer Michael Giles, dus ze gaan de tand des tijds nog immer met succes te lijf. Jakszyk is best een verdienstelijke rockzanger, daar niet van, maar voor een gevoelige song als deze mist hij net even het juiste bereik (het begin gaat de mist in, de rest is goed te pruimen): The wall on which the prophets wrote Is cracking at the seams. Upon the instruments of death The sunlight brightly gleams. When every man is torn apart With nightmares and with dreams, Will no one lay the laurel wreath When silence drowns the screams. Confusion will be my epitaph. As I crawl a cracked and broken path If we make it we can all sit back and laugh. But I fear tomorrow I’ll be crying, Yes I fear tomorrow I’ll be crying. Yes I fear […]
↧